Historie i opracowania

Krakowkie neony jak zjawisko z pogranicza inżynierii, marketingu, historii sztuki, małej architektury i punktu orienacyjnegow miejskiej przestrzenii nie doczekały się do dziś syntetycznego opracowania. W krakowskiej prasie można odszukać kikkadziesią artykułów które miały by charakter nieco głębszy niż „newsowy” tym niemniej treści w nich rzadko są pogłębione i konkretne, brakuje liczb, dat, autorów projetów, wykonawców. Brakuje też archiwów, choćby prywatnych, które by dostarczyły tych konkretów, a także brakuje już z przyczyn biologicznych wykonawców tych neonów. O ile nie znajdą się w trakcie profesjonalnych kwerend jakieś materiały archiwalne (np. egzemplarze projektów neonów, które podlegały urzędowym procedurom akceptacji) to te braki w znacznej mierze są już nie do wypełnienia.

Pod koniec lat 60. XX wieku w Krakowie zamontowanych było ok. 350 neonów. Ich liczba lawino wzrosła w latach 70. w trakcie centralnego planu tzw. „neonizacji” miasta. Biorąc pod uwagę, że dość często nowy neon zastępował w danym miejscu jakiś starszy, całkiem możliwe, że w Krakowie w latch 60.-70. zamontowanych zostało nawet tysiąc neonów. Z tej liczby, udało się dotąd w zadawalajacy sposób zdokumentować odszukaną ikonografią (do tego czarno-białą, fotografie kolorowe to raptem kilka % ogółu) zaledwie ok. 200 neonów. Liczby te są ilustracją stan naszej wiedzy (a ogólnej masie – niewiedzy) o krakowskich neonach.

Perypetie neonu „Księgarnia” z ul. Kalwaryjskiej

Neon „Restauracja Jubilatka” – perspektywa konserwatorska